Relacje lekarz – pacjent są bardziej sprawą etyki niż etykiety. Etykieta medyczna dotyczy raczej kodeksu zachowań pomiędzy ludźmi ze służby zdrowia. Etyka zaś dotyczy zachowań w stosunku do pacjentów i in­nych osób, kiedy to lekarz często jest proszony o wskazówki lub pomoc. Jako że sprawa jest dużej wa­gi, czytelnik powinien również zajrzeć do poprze­dniego rozdziału, gdzie omówione zostały problemy antykoncepcji i seksu.

Lekarz mężczyzna lub kobieta

Lekarz, odwiedzający lub odwiedzany przez pa­cjenta płci przeciwnej, powinien mieć przy sobie ko­goś (pielęgniarkę). Szczególnie dotyczy to lekarzy mężczyzn badających pacjentki, gdyż ryzykują oni, że zostaną oskarżeni lub szantażowani. Zdarza się to częściej, niż wynikałoby z gazetowych wiadomości.

Lekarze mają dostęp do informacji natury poufnej i ich praca opiera się bezwzględnie na zaufaniu. Ból głowy współczesnych lekarzy powodują kilkunasto­letnie dziewczęta, które nasłuchawszy się pseudonau­kowych rozpraw czy wykładów szkolnych na temat seksu, chcą nadążyć za otoczeniem. Proszą więc o pi­gułkę czy inny środek. Badanie takiego dziecka mo­głoby spowodować oskarżenie lekarza o nieprzy­zwoity atak. Przepisanie pigułki dziewczynie poniżej szesnastu lat jest niebezpieczne, gdyż może mieć po­ważny wpływ na niedojrzałe ciało i umysł.

Żadna dziewczyna, poza rzadkimi wyjątkami, nie powinna się na to decydować, dopóki jej rodzice nie wyrażą zgody. Najlepiej, żeby lekarz przekonał dziewczynę, by powiedziała rodzicom o swoich za­miarach. Nawet ich zgoda nie wyeliminuje, oczywi­ście, ryzyka. To problem lekarza, rodziców i dziecka. W tym przypadku zarówno etyka, jak i prawo nie wy­rażają się jasno. Jeśli zaś dziewczyna nalega, lekarz stoi przed dylematem. Mógłby odmówić wypisania recepty, co jednak również stwarza problemy.

Problem etyczny, przed którym staje lekarz, poja­wia się też wtedy, gdy pacjent ma chorobę wenerycz­ną, którą zaraził się być może w czasie jednej szalonej nocy i nie chce powiedzieć współmałżonkowi w oba­wie o ich związek. Lekarz powinien zrobić wszystko, co w jego mocy, by niewinny współmałżonek został poddany testom oraz postarać się, by para nie współ­żyła ze sobą aż do wyleczenia chorego. W innym wy­padku powstaje niebezpieczeństwo wielkiej tragedii. Zaufanie i prawda to najskuteczniejsza broń lekarza.

Jako że sprawa ta jest rzadko poruszana, teraz mała dygresja. Symptomy właściwe dla syfilisu to wszel­kie plamki i krosty, zwykle na lub w okolicy narzą­dów płciowych, podczas gdy dla rzeżączki – uczucie palenia w cewce moczowej przy oddawaniu moczu oraz lekkie zaognienie czy podrażnienie. Objawy sy­filisu mogą nie być widoczne przez kilka tygodni, na­tomiast rzeżączka ujawnia się w ciągu paru dni. Wy­krycie choroby nie zawsze jest proste, a u kobiety czę­sto bardzo trudne, stąd sugestia, by poddać się badaniu. Choroby te przekazywane są niemal wyłącz­nie drogą płciową. Innym powodem do kontroli lekar­skiej jest to, że czasami symptomy są tak słabe, że niemal niezauważalne.

Dobry lekarz usłyszy wiele rzeczy, gdyż pacjenci zwierzają mu się ze swoich grzechów i wiele mał­żeństw rozpadłoby się, gdyby lekarz wydał sekret. Musi być dobrym powiernikiem i nigdy nie wolno mu wyjawić tajemnicy pacjenta ani też nikt nie może oczekiwać, że to zrobi. Najbliższy członek rodziny czy ktokolwiek opiekujący się pacjentem musi znać niezbędne przy leczeniu choroby fakty, ale nie powi­nien się spodziewać, że lekarz będzie z nim omawiał dolegliwości pacjenta.

Przyjaźnie

Pacjenci często umieszczają swojego lekarza na piedestale – być może słusznie. Czasami zaprasza się swojego lekarza na przyjęcie lub spotkanie towarzy­skie, ale nie jest to rozsądne. Może to popsuć wzajem­ne stosunki i tak samo, jak często lepiej nie prowadzić wspólnych interesów z przyjaciółmi, zwykle rozsąd­niej jest oddzielić sprawy zdrowotne od przyjaźni. Często zdarza się, że lekarz ma pacjentowi do powie­dzenia coś smutnego lub trudnego i łatwiej może to zrobić przy bardziej formalnych stosunkach. Tak więc, jeśli twój lekarz odmówi skorzystania z zapro­szenia, nie posądzaj go o złe maniery.