Regresja polega na cofaniu się osobnika do okresów wcześ­niejszych, w których czuł się dobrze. Jest to jakby ucieczka w przeszłość. Jednostka, która dawniej była poważna i ceniona, a teraz jest odsunięta lub odsunęła się sama, cofa się do tamtych czasów, podkreślając w rozmowie, kim była i jakie miała znacze­nie. U dzieci przejawia się to jeszcze inaczej. Dziecko 7-letnie, które zostało usunięte przez młodszego potomka z dotychczaso­wej, często uprzywilejowanej pozycji, powraca do form zacho­wania się wcześniejszych, kiedy było ośrodkiem zainteresowania; zaczyna używać wyrażeń małego dziecka, mówić pieszczotliwie, płakać z błahego powodu itp. Chce nie tylko zwrócić na siebie uwagę, ale odzyskać swoją dawną pozycję.

F i k s a c j a (usztywnienie) zachowania występuje wtedy, gdy pewne reakcje jednostka zaczyna powtarzać, mimo, że jest za nie karana. Są to zachowania niepożądane i za pomocą kary pragnie się je zahamować lub usunąć, a najczęściej kara daje efekt od­wrotny, bo utrwala je. Pod wpływem frustracji zachowanie staje się usztywnione, traci swoją plastyczność, a zdolność dostosowa­nia się do otoczenia jest ograniczona. Zaobserwowano pewną sztywność reakcji u osób nerwicowych, chociaż często przynosiły danej osobie szkodę.

Jeśli osobnik dłuższy czas podlega stanom frustracji, obserwuje się u niego powtarzalność pewnych reakcji w zachowaniu. Na przykład: chłopiec mający niepowodzenia w szkole zaczyna palić papierosy i chociaż jest za to karany, pali je nadal i nie można wpłynąć na to aby przestał to robić. Palenie papierosów upodab­nia go do członków grupy, w której wszyscy palą, daje mu po­zycję i uznanie, kompensuje niepowodzenia szkolne. Nie może więc przestać palić, aby w zespole, do którego należy i w którym czuje się dobrze, nie pomyślano, że jest inny i nie nadaje się do nich, aby nie odrzucono go z grupy.